10 Şubat 2010


bugün okulda yaptığı bu resmi anlatana kadar olayın aslında
ne kadar ciddi olduğunu farketmemiştim.
oysa ona hissettirmediğimi düşünüyordum hep. ama ne
denli hassas olduğunu şimdi çok daha iyi anladım.
yani son 1-2 ayın özeti bu.
problemleri çözmek yerine hep bastırdığımız için bu hale geldik.
artık onlar su altına inmek istemiyorlar. onlar artık çözülemez boyutta.
son noktayı her ikimiz de dile getirmek istemediğimiz
için de sürünüyoruz hala. suçlu olan olmak istemiyoruz çünkü.
ancak eni konu son, işte bu resim gibi olacak.

benim ise tek isteğim oğlumu alıp buralardan gitmek.
bu şehir bana çok ağır geliyor. ne onun bana, ne de benim
ona bir katkım yok. daha sakin ve daha doğal bir yaşam
istiyorum. ama beni çok ürküten iki konu var. birincisi
oğlumun eğitimi , ikincisi ve en aslında en önemlisi işin
maddi boyutu. çalıştığım alan maalesef bu şehirde bile
ölmüşken başka bir şehirde hiç şansım yok. başka
durumları araştırıyorum.izmir , antalya ?
bakalım ne yapabileceğim.

benden durumlar bu.. yani aslında sevgili neşe
durumu çok güzel özetlemiş benim için. etrafımda
şu sıralar sadece soru işaretleri var. başka birşey yok...