16 Mart 2008

bu çocuk beni öldürecek...







bu görüntülerden 10 dakika sonra hayatımın en kötü 1,5 dakikasını geçireceğimi tahmin bile edemezdim.
hava güzel olduğu zaman genelde gittiğimiz yere yani florya sahiline gittik. babamız yine olmayınca anneanne ve mimit teyzemizi de alıp şöyle denize karşı bir keyif yapalım dedim. geçen haftaki hastalık halimizi üstümüzden atmalıydık:) trafiğe ve o heryerde oluşan inanılmaz kalabalığa rağmen gayet güzel vakit geçirdik. çocuk oyun parkından ve ordaki öğretmenlerinden dolayı her zaman gittiğimiz Ziya' da yemek yedik . tam hesap öderken hayatımın şokunu yaşadım. çünkü can kayboldu !!! saniyeler içinde oldu. . koca 3 insan bir çocuğa sahip çıkamadık!!
o yanımda durup cebimdeki fotograf makinasını almaya çalışırken ben de bahşiş için bozuk para arıyordum. ne olduysa işte o anda oldu. bir anda gözümüz önünden yokoluverdi. üçümüz panik içinde ona seslenirken ne gariptir ki kimse de ne oldu diye sormadı !! herkes -özellikle de güvenlik görevlisi konumunda dolaşan tuhaf insanlar- bön bön baktı. o anki hislerimi tarif bile edemem. resmen nefesim kesildi. panik oldum, ne yapacağımı şaşırdım. o 1-1,5 dakika içinde en kötü senaryoları gördüm. kalabalıktan biri oğlumun kolundan tutup götürdümü acaba diye paniklerken birden bire benim canavar çıkıverdi ortaya. adam yan masadaki ablanın peşine takılıp lokanta içinde gezmeye gitmiş. onu gördüğümde onu cidden sarstım. o anda bana yaşattığı korkunç dakika için aslında daha fazlasını yapmalıydım ama benim bu tepkime alışık olmadığı için o da çok üzüldü.
bu arada Ziya da benim için bitti. onların bu duyarsızlığı beni çok rahatsız etti. küçücük bir çocuk kayboldu ve adamlar gelip de nasıl yardımcı olabiliriz diye sormadılar bile. demek ki heryerde olduğu gibi burda da pek insan değerimiz kalmamış.

7 yorum:

cenebaz dedi ki...

Denizanası, seni çok iyi anlıyorum, insanın ömründen ömür gidiyor. Bir kez ben de 3 yaşlarındayken oğlumu kaybetmiştim parkta. Kaşla göz arasında kaydıraktan salıncağa geçmiş, ben de görmemişim. Resmen ölücem sanmıştım. Seni çok çok iyi anlıyorum. Allah bi daha yaşatmasın böyle bi şey. Geçmiş olsun.

böğürtlengözün annesi dedi ki...

Resimlerde maşallah süper çıkmış oğluşun, bir an oğlumun küçüklüğüne benzettin ters takmış gözlüklü fotoğrafını :)
Ay o ömürden ömür gitmeleri çok iyi anlarım, bir günde bizim veletler (ablamın kızı ve benim oğlan) ablamın yanındalarken , 2 sn içinde bir direğin arkasına saklanıp ablamı korkutmuşlar. Ama ablamın anlatırken bile yüzünün aldığı şekil hala gözümün önünde. Tabi saklandıkları yerden çıktıklarında başlarına geleni anlatmaya lüzum görmüyorum :)
Geçmiş olsun sanada, o anı yaşamak çok zor hakikaten...

Nihan dedi ki...

Allah korusun ben de cok korkarim Nazlisi kaybetmekten. Kucukken kendim bir kere kaybolmustum, cok ama cok korkmustum, kizim da oyle korkarsa diye korkarim herseyden once. Cok gecmis olsun

uykucu dedi ki...

of benimde kabusumdur berkayın kaybolması, geceleri rüyama bile girer. dışarlarda gezerken resmen yapışırıp koluna yada göz hapsine alırım ama bizimki bir kez evde kaybolmuştu tırlatmıştık eşimle meğerse masa altında oynuyormuş insanın aklına bin türlü şey geliyor,senin paniğini çok iyi anlıyorum o ziyayada yuh diyorum.iyiki 1,5 dakika sürmüş ..

YILDIZNAF dedi ki...

Gecmis olsun be Anne. Ana yuregi saniyesine bile dayanamiyor iste. Bilesin hepimizin basina geldi bu tur seyler. Keske oradan ayrilmadan once duyarsizliklarini dile getirseydin. Nasil insanlar olduk boyle....

[ fiкяiмiи iиcє güℓü ] dedi ki...

Çok geçmiş olsun. Ne kadar haklısın ve ne kadar iyi anlıyorum seni. Benim velet de böyle ortadan kayboluverirdi kaşla göz arasında. Yüreğimin bittiğini hissederdim bulana kadar. Ve evet, insanlarda duyarlılık sıfırın altına inmiş. Biz olsak o kişiyle birlikte ararız değil mi?

Ve yine geçmişler olsun hem oğlusuna hem sana. Yahu ne kadar olayı üst üste yaşamışsın. E hoşgeldin o zaman.:)

denizanasi dedi ki...

çenebaz.. aynen öyle.. ölecegimi sandım ben de..

böğürtlengözün annesi. bak onu da yaptı bir kere. magazanın birinde saklanıverdi. işte orda da kalbim durmuştu:)

nihan.. ben 12 yaşlarındayken benim sorumluluğumdayken 4 yaşındaki kardeşim kaybolmuştu. ölüp yeniden dirilmiştim. insan küçük olunca daha da etkileniyor sanırım. tabii bir de canın gözünden bakmak lazım olaya :)

figen.. daha fazla sürseydi bayılır kalırdım sanırım..

yıldıznaf.. insan o anda sağlıklı düşünemiyor ki. çocugunu bulmuşsun. hemen o kötü ortamdan uzaklaşmak istiyorsun. ama haklısın aslında söylenmeliydim.

fikriminincegülü.. valla ben de şaşıp kalıyorum.. neler yaşadık arka arkaya. inşallah geride kaldı herşey.